Suriname heeft meer interesse heeft opgewekt dan een willekeurige reisbestemming. Voor de reis bleek het al reuze interessant om allerlei films en boeken te bekijken en te lezen over het land en dat is eigenlijk na de reis gewoon verdergegaan.
Tot we onszelf ook bij de Keti-Koti viering in het Oosterpark aantroffen. De optocht naar het park komt al jaren langs ons huis, en dit jaar was het een goed moment om ons aan te sluiten.

Dankzij deze reis is Suriname voor ons een beetje gaan leven. Onze beperkte kennis over de geschiedenis, de cultuur, de koloniale tijd, de postkoloniale samenleving (in Suriname én in Nederland), de huidige politieke situatie, de keuken (we kunnen al een heel aardige nasi en pom maken) en niet te vergeten, de spectaculair mooie natuur is opgefrist en flink uitgebreid.

Over de organisatie van de reis kunnen we kort zijn. Die was nagenoeg perfect. De check- en paklijst, de informatie over vaccinaties, we zijn helemaal bij de hand genomen, dat is nog eens ‘ontzorging’. En er is 100% rekening gehouden met onze wensen uit de voorbespreking.

En ook daar bleek alles te kloppen en was iedereen even vriendelijk, behulpzaam, geduldig en wat niet al.
Leuk en bijzonder aan de vlucht naar Paramaribo was dat het soms wel een vrijmibo leek. Iedereen praatte en lachte met elkaar. Wij waren nog wat onwennig in die gezelligheid, maar hebben er wel van genoten.
Ons eerste verblijf Boiti, bij Joan en haar man, was de perfecte plek om te acclimatiseren, heerlijke ontbijtjes, en gezelligheid met veel gevoel voor onze privacy. Ook een goede plek om eens rustig naar de eerste vogels te kijken. Zo’n gemengde (bos, landbouw en bebouwd) omgeving is enorm rijk aan natuurlijk leven. Ook nog gefietst en een interessant bezoek aan de vlindertuin gebracht.
En we hebben elke dag een topmaaltijd gehaald bij de kleine toko verderop van tante An.
Dronica kwam ook even langs, met cadeautjes, onder andere Brongbrong waar Guillette nu verslaafd aan is. Zelf maken lukt niet goed, dus nu maar op zoek in Amsterdam.
Toen naar Palumeu, de jungle in. Prachtige vliegtocht over de eindeloos gevarieerde boomkruinen van het oerwoud en een fijn verblijf. Bijzonder, de eerste kennismaking met het binnenland, goeie gidsen. En goed gecaste medereizigers J
En niet te vergeten de boottochten inclusief picknick en vissen met de werphengel! En de eerste (en naar later bleek enige) tropische regenbui, terwijl we in de boot zaten. Al snel na de regenbui kwam het oerwoud weer vol tot leven. Heel indrukwekkend.
Volgende bestemming Hotel de Plantage. Je ziet hoe COVID erin gehakt heeft, zeker bij deze grotere verblijfplekken. Fijne wandeling met Pieter gemaakt, naar Tamanredjo gefietst en aldaar heel lekker gegeten in een warung. Prettig verblijf kortom.
Dan naar Villa Famiri, wat een lieve leuke mensen, wat een fijne plek, wat een luxe. En toch ook het gevoel echt in Suriname te zijn waar De Plantage en Bloemendaal een beetje voelden als ‘gated community’s’.  Dat is wel wat sterk uitgedrukt, maar ik weet niet hoe ik het anders moet verwoorden.
Taxichauffeur Toni mag ook niet ongenoemd blijven, zo’n lieverd, heeft ons nog meegenomen op een klein uitje/omweggetje en een gezellige lunch, want er was nog wat tijd vanwege de voorspoedige reis.
Naar Maratakka!
Dat was wel het hoogtepunt voor ons. Bij Gerda en Cas. Het was natuurlijk ook bijzonder dat we daar met z’n tweeën waren, we voelden ons – met enig gezond ongemak – de koning en de koningin wanneer we het ontbijt geserveerd kregen op de steiger aan het water terwijl aan de overkant van de rivier de zon opkwam en de ara’s in kleine groepjes overvlogen.
Op jouw suggestie gevraagd of ik een keer met Gerda mee mocht koken, dat was echt zo leuk!
Sowieso heerlijk eten. De kleindochter was er om te helpen. We hoorden dat ze naar Nederland zou komen en kregen de indruk dat ze hier alleen zou zijn, dus uitgenodigd voor een dagje Amsterdam. Dat is er uiteindelijk niet van gekomen helaas. Ze was bij familie, heb ik begrepen.
En dan natuurlijk de jungletochten, de boottochten en het bezoek aan de kapitein(?) van het naburige dorp.
Tot slot een appartement in Bloemendaal als tussenstop op weg naar huis. Drie weken voor zo’n eerste bezoek was ook precies goed en Bloemendaal was voor ons de juiste plek voor we naar huis gingen. Prettig verblijf, fijne voorzieningen, nog een laatste boottochtje.
En dan toch echt weer naar huis met een dubbel gevoel. Het was tijd, maar ik zou heel graag nog eens gaan. Weet niet of dat erin zit maar het verlangen is er.

Ondertussen maar Surinaams koken en nog veel lezen, nu de biografie van Anil Ramdas door Karin Amatmoekrim. Een aanrader! Het gaat natuurlijk vooral over de ‘werdegang’ van Anil Ramdas, maar het bevat ook heel veel brede informatie over Suriname. En een vaak haarscherpe schijnwerper op Nederland….
De voorlopige tussenstand is dat we ‘Suriname’ een prachtig en gastvrij land hebben gevonden. Maar we denken wel dat we beter een paar fijne voetballen hadden kunnen meenemen dan potloden en schriftjes.

Frans en Guillette