Wonen en werken
Kort na ons eerste bezoek aan Suriname (september 2014) zijn we nog even langsgegaan bij Suriname Holidays om wat na te praten en een paar foto’s te laten zien. Ons enthousiasme over de geweldige vakantiereis hebben we niet onder stoelen of banken gestoken, en zo kwam de vraag of we in januari niet één of twee dagen in hun stand op de Vakantiebeurs wilden helpen. Zeg maar, als een soort levende recensie. Dat hebben we gedaan, met heel erg veel plezier. Want wat is nou leuker dan je eigen enthousiasme te laten zien en te proberen dat op anderen over te brengen.
Deze muis zou nog een lange staart krijgen. Op de beurs maakten we kennis met Ratan en Marcel van de Stichting Lodgehouders Boven Suriname. Zij vertelden ons uitvoerig over het project Suriname Rainforest en Cultural Experience, bedoeld om de lodges kwalitatief op een hoger plan te krijgen, daardoor meer toeristen te trekken en de werkgelegenheid te vergroten, waardoor er ook meer middelen beschikbaar moesten komen voor bijvoorbeeld onderwijs of bibliotheken. Na de beurs hebben we daar nog diepgaander over gepraat en zo ben ik bij het project betrokken geraakt. In eerste instantie ging dat prima via Skype, E-mail en Whatsapp, maar gaandeweg ontstond toch de behoefte om ter plekke aanwezig te zijn.
En zo hebben we twee keer drie maanden in Suriname gewoond. Een wonderbaarlijke ervaring, want zo leer je het land heel anders kennen dan als toerist. Immers, je hebt collega’s, vrienden en buren, in de winkels kent men je (na drie dagen wisten ze bij de supermarkten al dat wij toch echt geen plastic tasjes gebruikten) en je hebt veel meer tijd om het land te verkennen. In Paramaribo verplaatsten wij ons bijvoorbeeld graag met de bus, ontdekten we horeca-gelegenheden die niet in de toeristenfolders staan, en bezochten we een voorstelling in het Thalia Theater. Maar het meest boeiend waren toch de privé-achtige zaken: op visite bij mensen thuis, de Hindoestaanse bruiloften waar we zijn geweest, het jubileum van het bedrijf van de schoonfamilie van Ratan, de dienst in de tempel. Hij, Brigitte en Marcel werden het niet moe om ons uit te nodigen en mee te nemen. En overal waren we meteen van harte welkom en werden we getrakteerd op de heerlijkste maaltijden.
Ook fantastisch waren de lange tochten die we langs de Boven Suriname rivier hebben gemaakt. We hebben nagenoeg alle lodges bezocht, op veel ervan overnacht en natuurlijk heel veel met de eigenaars, werknemers en dorpsbewoners gepraat. Over van alles en nog wat. Zo maak je ook veel vrienden. En verder hebben we trainingen gegeven en onze bevindingen van de inspecties op een aantal plaatsen langs de rivier gepresenteerd. Met tolk Radjin, want Saramakkaans hebben we (nog) niet leren spreken.
Eén anekdote wil ik u hier niet onthouden. Vrijwel direct na aankomst togen we met een aantal projectmedewerkers het binnenland in om trainingen te geven. Ik was die eerste weken nog alleen, waardoor ik van de buren in de stad regelmatig etenswaren kreeg toebedeeld, want zo’n man alleen zorgt vast niet goed voor zichzelf. Maar ook was ik jarig tijdens één van de trainingen. Toen Daisy, een van de trainers, dat ontdekte door de veelheid aan sms’jes die bij mij binnenkwamen, veranderde hij meteen het programma. Ik werd in het Saramakkaans toegezongen en toegesproken. Steeds eerst in die taal en daarna in vertaling, zodat ik maar moest afwachten wat er ging gebeuren. Na een half uur kwam er een eind aan dit fryari-feest met de heilwens dat ik toch tenminste 110 jaar moet worden.
’s Middags belden Joke en Sandra die in Amsterdam met de familie mijn verjaardag zaten te vieren. En ’s avonds hebben we het feest in de eetzaal van Kosindo voortgezet met een enkel Parbo’tje.
Over werken in Suriname vertel ik een andere keer. Dat heeft zo ook zijn bijzonderheden.
Komt er nieuw project: we springen zo weer in het vliegtuig!
Dick Spijker
www.facebook.com/deblikvandick
PS Het prachtige, houten Thalia Theater heeft dringend een opknapbeurt nodig. Wilt u hier een bijdrage aan leveren, kijk dan op hun facebookpagina.
